Leanne - Rozdział 5

- Expecto Patronum! – krzyknęła, przypominając sobie najszczęśliwsze chwile. Srebrny ryś wystrzelił z jej różdżki i pomknął wprost na trzech dementorów, a szczególnie na jednego, którego od twarzy Alana dzieliły tylko centymetry. Patrzyła jak straszne postaci cofają się, aby w końcu zniknąć, zabierając ze sobą zimną mgłę. Słońce znowu wystąpiło zza chmur, zalewając wioskę złotymi promieniami. Ale Leanne tego nie zauważyła. Błyskawicznie znalazła się przy Alanie, który z wolna odzyskiwał przytomność. Otworzył oczy i spojrzał wprost na Leanne. Chciał się podnieść, ale zrezygnował i opadł z powrotem na trawę.

- Leż – powiedziała do niego Leanne. Szybko otworzyła torbę i wyjęła z niej tabliczkę czekolady. Ułamała kawałek i podała Alanowi, który niepewnym ruchem wziął czekoladę i zaczął jeść.

- Dobrze, że się upierałaś, żeby po drodze wstąpić do Miodowego Królestwa, łakomczuchu – uśmiechnął się słabo.

- Moja słabość do słodyczy w końcu się opłaciła – uśmiechnęła się, widząc, że Alan odzyskuje siły. Usiadła obok po turecku.

            Chłopak usiadł.

- Dziękuję. Za czekoladę i.. patronusa.

- Nie ma sprawy – machnęła ręką, udając, że miało to dla niej mniejsze znaczenie, niż w rzeczywistości miało. Naprawdę, śmiertelnie się bała. – Ale jak to się stało? Nie potrafisz wyczarować patronusa? – zapytała zdziwiona.

- No wiesz, mało kto potrafi – odparł kwaśno. Wyglądał na niezadowolonego, że ktoś, a zwłaszcza Leanne, zarzuca mu brak tak ważniej umiejętności.

- Cóż, może i tak.. – odpowiedziała, stwierdzając, że nie będzie go denerwować w takim stanie. Chociaż już teraz cieszyła się na myśl, kiedy będzie mogła mu z tego powodu podogryzać.

            Spojrzał na nią ponuro.

- Kiedyś się nauczę, jeszcze zobaczysz!

- Dobrze, czy ja coś mówię? – spojrzała na niego, maskując uśmiech.

            Prychnął tylko. Aby przerwać ciszę, Leanne zapytała:

- Skąd tu się wzięli dementorzy? Przecież tu już jest bezpiecznie!

            Alan bawił się źdźbłami trawy. Po chwili odpowiedział.

- Ministerstwo nadal się boi. Sama-Wiesz-Kto już kilka lat temu zniknął, ale oni nadal żyją w strachu.

- Myślisz, że to Ministerstwo wysłało dementorów? – zapytała sceptycznie.

- Nie wiem, naprawdę nie mam pojęcia. To tylko hipoteza – wzruszył ramionami.

            Leanne zamyśliła się chwilę. Zaraz jednak podniosła głowę i zapytała:

- Już masz dość siły, żeby iść?

- Nie jestem słaby, dam sobie radę! – zaperzył się Alan i wstał pospiesznie, co nie było dobrym posunięciem, bo zachwiał się i musiał złapać się Leanne, żeby się nie przewrócić. Dziewczyna spojrzała na niego z rozbawieniem. Alan dumnie odstąpił krok od niej i stanął wyprostowany. Leanne milczała przez kilka sekund, a potem wybuchła niepohamowanym śmiechem.

- I z czego się tak śmiejesz, co? – zapytał rozdrażniony Gryfon.

- Z Ciebie – odpowiedziała szczerze.

            Przewrócił oczami.

- To co? Gdzie idziemy? – zapytał.

- Chyba dość wrażeń, jak na jeden dzień. Wracajmy do zamku.

- Jak chcesz – obojętnie odpowiedział. Leanne uśmiechnęła się kącikiem ust. Nie odezwała się, już i tak był zdenerwowany z powodu swojej słabości. Wypomni mu to przy innej okazji.

           

***

            Leanne uparła się, żeby zaprowadzić Alana do Skrzydła Szpitalnego. Mimo tego, co mówił nadal był blady i wyglądał jakby zaraz miał zwymiotować. Trzymał się jednak dumnie i szedł wyprostowany, żeby nie okazać przed dziewczyną swojej słabości.

W rzeczywistości bowiem czuł się okropnie, jak jeszcze nigdy w życiu. Dementorzy to straszne istoty. Wysysają z człowieka ostatnie siły i szczęśliwe wspomnienia. Masz ochotę tylko umrzeć, zakończyć to cierpienie i beznadziejne życie. Bez marzeń. Bez radości. Bez światła. Ciemne. Ponure. Smutne. Panuje ponura pustka, którą chce się rozwiać tylko jednym. Śmiercią. Dziwnym wybawieniem. To okropne, gdy jedynym możliwym i jednocześnie pożądanym wyjściem z sytuacji jest rozstanie się z życiem.

Alan kilka minut wcześniej czuł się podobnie. Na początku próbował dzielnie się trzymać, ale wszystkie myśli, które cisnęły mu się do głowy nie pozwoliły na przywrócenie humoru i równowagi. Z wyrazem dziwnego otępienia w oczach pozwolił pani Pomfrey położyć się do łóżka. Bez słowa zażył gorzkie lekarstwo i położył głowę na poduszce, patrząc w sufit. Pani Pomfrey pokręciła głową i z wyrazem niezadowolenia, podała chłopakowi eliksir na sen. Powieki Alana ciążyły coraz bardziej, a po chwili opadły ciężko i słychać było już tylko nieco przyspieszony oddech Gryfona.

Leanne opuściła Skrzydło Szpitalne. Te wydarzenia i na jej psychice odcisnęły piętno. Czuła się śmiertelnie zmęczona. Noga za noga powlokła się, aż na siódme piętro, zapominając o skrócie, przez który mogłaby w dwa razy krótszym czasie dotrzeć do pokoju wspólnego.

Ledwo znalazła się w dormitorium, a już leżała w łóżku, napawając się spokojem i wygodą. Katie i Karen już spały. Leanne zerknęła za okno. Blask księżyca rozświetlał czarne niebo i rozlewał się na błoniach. Cóż, nie takie dokładnie plany miała na ten dzień. Chociaż… i to nie było takie złe. Przynajmniej jakieś wstrząsające wydarzenie pośród szarych, nudnych szkolnych dni. Lekko wzruszyła ramionami i przekręciła się na bok.

Po chwili zasnęła głęboko, nie dręczona żadnymi snami.

---

Dzisiaj krótko, ale nie chciałam zostawić dzis bloga bez rozdziału ;)

Shir.